Patronka szkoły

 

Maria Skłodowska-Curie urodziła się w Warszawie dnia 7 listopada 1867 roku. Rodzice jej byli pedagogami. Ojciec Władysław Skłodowski pracował w Warszawie jako nauczyciel matematyki i fizyki, matka Marii, Bronisława Boguska, była przełożoną szkoły średniej dla dziewcząt mieszczącej się przy ul. Freta 16. Maria posiadała jeszcze czwórkę rodzeństwa.

W 1878 roku matka Marii umiera na trudno wyleczalną w owym czasie gruźlicę płuc. Opiekę nad dziećmi w pełni przejmuje zapracowany Władysław Skłodowski. Zapewnia prywatne lekcje swym pociechom, nie będąc zadowolony z poziomu szkół, do których uczęszczały. W 1877 roku Maria wraz z siostrą Heleną zostają oddane na pensję panny Jadwigi Sikorskiej do klasy III. Po roku Marię umieszczono w siedmioklasowym gimnazjum rządowym. Z powodu zbyt młodego wieku powtarza klasę III i w roku 1833 otrzymuje maturę. W wieku szesnastu lat kończy gimnazjum ze złotym medalem, następnie podejmuje się dobrze płatnej pracy nauczycielki na wsi i stamtąd pomaga finansowo rodzinie. Trzy lata spędza w domu państwa Żurawskich. Samodzielnie studiuje matematykę, korzystając tylko ze wskazówek ojca udzielanych jej listownie. Siostra Marii, Bronisława, kończy studia medyczne w Paryżu i umożliwiła naukę Marii w tymże mieście, a także zapewnia jej dom i pomoc.

W 1891 roku, mając 24 lata, Maria wyjeżdża do Paryża. Studiuje na Sorbonie na Wydziale Nauk Ścisłych, codziennie dojeżdżając omnibusem do uniwersytetu. W późniejszym czasie wynajmuje w pobliżu uczelni maleńki pokoik bez żadnych wygód. Często zdarza się jej żywić jedynie chlebem i owocami, marznąć w zimie, ale nawet pomimo tych uniedogodnień okres ten zalicza do najszczęśliwszych w swoim życiu. Poznaje Piotra Curie, młodego fizyka, którego poślubia w 1895 roku. Ślub odbywa się w Sceaux pod Paryżem, gdzie mieszkają rodzice Piotra. Młodzi małżonkowie zamieszkują w dwóch skromnie umeblowanych pokojach. Odtąd pracują razem.

Dwa lata po ślubie rodzi się państwu Curie córka Irena, późniejsza laureatka nagrody Nobla. Pomimo mnóstwa obowiązków Maria wybiera sobie na temat pracy doktorskiej badania nad ciałami promieniotwórczymi. Badania te doprowadzają do odkrycia dwóch promieniotwórczych pierwiastków polonu i radu. Przez następne lata małżonkowie pracują nad wydzieleniem czystego radu z rudy. Sprowadzają w tym celu osiem ton smółki uranowej, robią tysiące doświadczeń. Z powodu braku odpowiedniego laboratorium pracują w zimnie i wilgoci w drewnianej szopie.

W 1903 roku otrzymują decygram czystego chlorku radu. Od chwili odkrycia są sławni i ich warunki materialne ulegają zmianie na lepsze. Ludzie nieraz przeszkadzają im w pracy. W roku 1903 Curie’owie otrzymują nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki, a w 1904 roku rodzinie Curie rodzi się druga córka, która dostaje na imię Ewa. W wyniku nieszczęśliwego wypadku 19 kwietnia 1906 roku umiera Piotr Curie w wieku zaledwie 47 lat. Maria Skłodowska-Curie, by zapewnić utrzymanie dzieciom i sobie przyjmuje katedrę na Sorbonie po mężu i zostaje profesorem. Ponownie zostaje laureatką nagrody Nobla, tym razem w roku 1911 w dziedzinie chemii za wyodrębnienie w stanie czystym preparatów radu oraz radu w stanie metalicznym.

W początkach I wojny światowej odkłada swe prace, wywozi rad i ukrywa w kasie pancernej w banku, sama zaś poświęca się ratowaniu życia ludzkiego. Organizuje ponad dwieście sal rentgenowskich do obsługi szpitali frontowych, dwadzieścia samochodów zamienia w jeżdżące sale rentgenowskie. Po zakończeniu wojny w 1924 roku odwiedza Polskę, ale obowiązki nie pozwalają jej długo zostać w ojczyźnie. 26 grudnia 1923 roku Maria Skłodowska-Curie obchodził na uniwersytecie sorbońskim 25-lecie odkrycia radu.

W 1932 roku powstaje na jej ciche życzenie Instytut Radowy w Warszawie. W laboratoriach Instytutu Maria dalej prowadzi swe badania. Niestety w 1944 roku Niemcy palą Instytut. Na szczęście rad został ocalony. Przed samą wojną Francja ofiarowuje Marii wspaniały gmach laboratoryjny: Institut Curie – mieści się on przy ul. Pierre’a Curie w Paryżu. Jest to laboratorium, którego nie doczekał niestety Piotr, a którego tak gorąco pragnął. Tam Maria przenosi prace badawcze nad radem, tam też pracuje niemal do ostatniego dnia swojego życia.

Od śmierci męża Maria zaczęła często chorować. Długie i niedoleczone choroby zmęczyły jej wątły organizm. Była wtedy u szczytu sławy, z całego świata sypały się nagrody, dyplomy, honorowe doktoraty i honorowe obywatelstwa, zarzucano ją kwiatami i darami. Końcem roku 1933 zaczęła poważnie chorować, w maju 1934 roku pojawiły się wysokie gorączki. Lekarze szukali chorób w jej płucach – na próżno. Maria została wysłana do sanatorium położonego w górskiej miejscowości Sacellemoz. Nastąpiła krótkotrwała poprawa. Następnie gorączka podniosła się powyżej 40 stopni, wezwano więc profesora Rocha z Genewy, który wykrył chorobę krwi Marii. Przyczyną choroby był rad tak przez nią ukochany. 4 lipca 1934 roku Marię Skłodowska-Curie umiera. Pochowana zostaje obok swojego męża w Sceaux.

Skromna i cicha, wybitnie uzdolniona, niezabiegająca o uznanie. Patriotka do końca swoich dni. Swoją determinacją otworzyła drogę do edukacji oraz rozwoju w pracy zawodowej innym kobietom, które w owych czasach były dyskryminowane ze względu na płeć. Jedna z najpopularniejszych postaci świata naukowego. Otrzymała wiele nagród i wyróżnień (laureatka dwóch Nagród Nobla).

W związku z jubileuszem 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości przypadającym 11 listopada 2018 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Andrzej Duda nadał Ordery Orła Białego 25 wybitnym Polakom. Wśród nich, zasłużenie, znalazła się także Maria Skłodowska-Curie.

 

Źródła:

  • http://www.muzeum-msc.pl/maria-sklodowska-curie/biografia-marii-sklodowskiej-curie
  • http://zyciorysy.info/maria-sklodowska-curie/

 

 

 

 

Begin typing your search term above and press enter to search. Press ESC to cancel.